Γράφει η Δικηγόρος Παρ’Αρείω Πάγω Αναστασία Χρ. Μήλιου
Μια ιδιαίτερα σημαντική απόφαση εκδόθηκε από το Μον. Πρωτ. Αθηνών σχετικά με την ανάθεση της αποκλειστικής επιμέλειας 7χρονου τέκνου στον πατέρα του. Το δικαστήριο έκρινε ανάμεσα σε δύο αντίθετες αγωγές αυτή του πατέρα και εκείνη της μητέρας που διεκδικούσαν την αποκλειστική επιμέλεια του 7χρονου τέκνου τους.
Η ιδιαιτερότητα της υπόθεσης ήταν ότι κατά την ακροαματική διαδικασία αποδείχθηκε η κάκιστη άσκηση της γονικής μέριμνας του τέκνου από την μητέρα του, η οποία από την γέννηση του μέχρι και την συζήτηση της υπόθεσης 7 χρόνια μετά, προσπαθούσε με κάθε πρόσφορο αλλά και αθέμιτο μέσο, να αποκόψει τελείως το τέκνο από τον πατέρα του.
Ειδικότερα: Κατά τον χρόνο γέννησης του παιδιού, οι γονείς είχαν ήδη χωρίσει από υπαιτιότητα της μητέρας. Ο πατέρας αναγκάστηκε να ασκήσει αίτηση ασφαλιστικών για να έχει επικοινωνία με το βρέφος. Όταν του δόθηκε με δικαστική απόφαση η επικοινωνία αυτή, η μητέρα αμφισβήτησε την πατρότητα του τέκνου. Ο ισχυρισμός αυτός δεν έγινε δεκτό και η αγωγή για επικοινωνία του πατέρα έγινε δεκτή. Να σημειωθεί ότι μέχρι τότε ο πατέρας διεκδικούσε μόνο δικαίωμα επικοινωνίας, καθ’ότι το τέκνο ήταν μωρό και είχε ανάγκη την μητέρα του. Η επικοινωνία είχε οριστεί αρχικά να γίνεται στην οικία της μητέρας αλλά επειδή διαπιστώθηκε από το δικαστήριο ότι η μητέρα εμπόδιζε την ποιοτική επικοινωνία, ορίστηκε να γίνεται σε παιδότοπο και χωρίς την παρουσία τρίτων προσώπων. Η μητέρα δεν εμφανιζόταν ποτέ στον παιδότοπο με το παιδί. Έγιναν δεκάδες μηνύσεις για παραβίαση δικαστικής απόφασης αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Στην συνέχεια η μητέρα άλλαξε και διεύθυνση κατοικίας χωρίς να ενημερώσει τον πατέρα. Έγινε καταγγελία στην Εισαγγελία Ανηλίκων η οποία ανέθεσε την υπόθεση στην Πρόνοια και πίεσαν την μητέρα να δεχθεί να συναντήσει ο πατέρας το παιδί του, μετά από 3 χρόνια που είχε να το δει. Ουσιαστικά το παιδί αγνοούσε την ύπαρξη του πατέρα του. Το παιδί με την παρουσία υπαλλήλων της Πρόνοιας γνώρισε τον πατέρα του και έδειχνε ενθουσιασμένο και χαρούμενο για την επικοινωνία αυτή. Από την άλλη η μητέρα προσπαθούσε να πείσει τους υπάλληλους της Πρόνοιας ότι το παιδί φοβάται τον πατέρα του, δεν τον θέλει, ότι αυτός δεν τους φέρεται καλά, κα.
Η έκθεση της Πρόνοιας για τις συναντήσεις αυτές ήταν θετική, ανέδειξε την χαρά του τέκνου για την γνωριμία του με τον πατέρα, έκρινε ότι το τέκνο ήταν ένα απολύτως φυσιολογικό παιδί, ότι οι συναντήσεις αυτές συνέβαλαν στην φυσιολογική ανάπτυξη του και ήταν απαραίτητη η επαφή του με τον πατέρα του, την οποία αναζητούσε με ανυπομονησία. Έκρινε ότι πατέρας ήταν ευγενικός, περιποιητικός, στοργικός και επίσης χαρούμενος με την επαφή και την γνωριμία. Αντίθετα εξέθεσαν το πρόβλημα της μητέρας που προσπαθούσε με προφάσεις να εμποδίσει και να μαυρίσει την επικοινωνία αυτή.
Η μητέρα στην συνέχεια προέβη σε ψευδή καταγγελία για σεξουαλική κακοποίηση του τέκνου της από τον πατέρα προκειμένου να εκδιώξει για μια ακόμα φορά τον πατέρα από την ζωή του τέκνου της. Η καταγγελία αυτή κρίθηκε αβάσιμη και η απόφαση του δικαστηρίου ήταν οριστική αφαίρεση της επιμέλειας του τέκνου από την μητέρα και άμεση παράδοση αυτού στον πατέρα, προκειμένου να μετακομίσει μαζί του και να ξεκινήσει σχολείο στην κατοικία του πατέρα. Προκειμένου δε αυτή η μετάβαση να καταστεί ομαλή για το τέκνο το δικαστήριο την υποχρεώνει να το παραδίδει η ίδια κάθε Παρασκευή στην κατοικία του πατέρα και να πηγαίνει για να το παραλάβει, με αυστηρή ποινή φυλάκισης αν δεν συμμορφωθεί και άμεση αφαίρεση της επιμέλειας.
